In 1922 isoleerden Frederick G. Banting, Charles H. Best en James B. Collip in het laboratorium van John J.R. Macleod in Toronto insuline (zie Endocrinologie maart 2012(01), pag 20-21). Een jaar later werd een hyperglykemische factor uit de pancreas van runderen geïsoleerd door biochemiestudent Charles P. Kimball (1897-1982) en zijn mentor John R. Murlin (1874-1960) in hun laboratorium in Rochester, NY, VS. Zij noemden deze factor ‘glucagon’, wat afgeleid was van GLUCose AGONist. In hun experimenten bleek dat toediening van glucagon bij honden en konijnen leidde tot hyperglykemie. Vervolgens toonden de Duitse arts Max T.F. Bürger (1885-1966) en collega’s aan dat het hyperglykemische effect van glucagon het gevolg is van een direct glycogenolytisch effect in de lever. We weten inmiddels dat glucagon 29 aminozuren bevat en dat het ontstaat uit opsplitsing van de
Glucagon honderd jaar nieuw
Het hormoon glucagon heeft belangrijke fysiologische functies in het metabolisme. Deze functies zijn in de loop van honderd jaar gekarakteriseerd en het blijft de vraag of alle functies van glucagon nu bekend zijn. Er zijn geneesmiddelen in ontwikkeling die de glucagonreceptor als aangrijppunt hebben, voor de behandeling van hedendaagse metabole ziekten, zoals type 2 diabetes mellitus en obesitas.
Maak een gratis account aan en krijg toegang tot alle artikelen
Heeft u al een account?
